Co jakiś czas w debacie publicznej, także i teraz, pojawia się kwestia in vitro, która wywołuje wiele kontrowersji etycznych i prawnych. Mniej mówi się o aspekcie biologicznym, który również wzbudza wiele polemik. W tym kontekście warto przytoczyć pewne fakty.

W 1978 roku urodził się pierwszy człowiek po zapłodnieniu pozaustrojowym, a autor tego eksperymentu otrzymał nagrodę Nobla w 2010 roku. Należy zwrócić uwagę, że nagrody tej nie dostali badacze, którzy opracowali metodę, ale osoba, która powtórzyła ją z powodzeniem na innym gatunku – na człowieku.

Od 1978 roku urodziło się po tych zabiegach około cztery miliony ludzi na całym świecie. („Człowiek przejrzysty, czyli jego problemy z własną genetyką”, S. Cebrat, M. Cebrat, Wydawnictwo Kubajak, 2012).

Ponad trzydzieści lat stosowania procedury zapłodnienia pozaustrojowego oraz ogromna liczba urodzonych w ten sposób ludzi pozwalałaby przypuszczać, że poczyniono w tym czasie odpowiednie obserwacje, które mogłyby wskazać na ewentualne skutki uboczne stosowania takiej procedury. Okazuje się jednak, że m.in. w imię zachowania prywatności nie zabezpiecza się zbierania danych dotyczących zdrowia tych osób, w związku z czym trudno o wiarygodny zestaw danych. Czy przypadkiem nie przypomina to prowadzenia eksperymentu biologicznego bez sprawdzenia, jakie wyniki przyniesie?

Rozwój biologii molekularnej oraz genetyki jest w ostatnich latach imponujący i często dąży się do jak najszybszego komercyjnego wykorzystania osiągnięć tej dziedziny nauki. Powinno się to jednak odbywać z należytą ostrożnością, gdyż jak zwracają na to uwagę autorzy (S. Cebrat i M. Cebrat) wydanej przez nas niedawno książki „Człowiek przejrzysty, czyli jego problemy z własną genetyką”

Szczególnej uwagi wymagają jednak te działania, których celem i przedmiotem jest sam człowiek. Człowiek wielokrotnie w swojej historii uważał, że zrozumiał swoją naturę i może już wziąć losy swojej ewolucji we własne ręce.

Czy teraz wiemy już wystarczająco wiele, by to uczynić? Czy zdajemy sobie sprawę z problemów społecznych, jakie z tego mogą wynikać? Na te m.in. pytania stara się odpowiedzieć wspomniana powyżej książka, o której jeszcze na blogu napiszemy.

Pracując w zimie nad ukończeniem książki „Atlas i klucz. Paprotniki Polski”, nie mieliśmy możliwości obserwowania tej interesującej grupy roślin w naturze. Teraz, kiedy śnieg jest już tylko wspomnieniem, skorzystaliśmy z okazji i będąc w terenie, baczniej przyjrzeliśmy paprociom. Część z nich jest okazała przez co rzuca się w oczy, a jednocześnie występuje na terenie całego kraju. Do takich gatunków należy orlica pospolita, która zwykle występuje w lasach iglastych i osiąga wysokość do 2 m.